داستان کمک

حدود دو هفته از پست قبلی که نوشتم می گذرد.به تعداد زیادی از کسایی که کار عکاسی انجام میدن یا فتو وب لاگ دار ن مستقیم ایمیل زدم و ازشون درخواست کردم که اگه دوست دارن از کاراشون برام بفرستن ولی غیر از بهار و یه جواب دیگه که به جایی نیانجامید،دریغ از یک ایمیل یا جواب یا دستی برای همکاری.شاید این وب لاگ خواننده ایی نداشته باشه که پست منو دیده باشه ولی چه جوری باید فکر کنم که ایمیل هایی که تک تک به اشخاص نوشتم هم دیده نشده؟شاید اون هایی که درد ایرانی بودن را دارند دوربین ندارند و آنهایی که دوربین های گران قیمت به دست این ور و اون ور می چرخن و از مناظر دلپذیر پاریس و لاس وگاس و....عکس های با حال می گیرند اصلا براشون اهمیتی نداره که ایرانی باشن یا نباشن و به قول بعضی ها:به ما چه که ایران را بسازیم مگه ما گناه کردیم.ما به اندازه خودمون کشیدم.عمر کوتاهه چرای باید برای کاری که عاقبتی نداره بقیه عمرمون را هم حرام کنیم.یا مثلا چرا ما نباید سرمون را بندازیم پایین و مثل عرب های همسایمون(دبی و....)چپ و راست پیشرفت کنیم و حال مثلا چه عیبی داره یه ذره زیر سبیلی رد کردن و احیانا یه باج کوچولو دادن؟ نمی دونم چی باید بگم.نمیتونم به زور از کسی بخوام که عقیده اش را عوض کنه.نمی تونم نظر کسی را عوض کنم و اصولا چنین حقی هم به خودم نمی دم.اما برام هم سخته که دوستی ام را با کسی که این جور هم فکر می کنه نگه دارم .قلبم بد جوری به درد میاد. میهن من شاید خالی از اشکال نباشه، اما هر جوری هست می پذیرمش و دستش را می گیرم تا بهترو زیبا تر باشه.وقتی اسمش میاد درسته که رگ های گردنم از غیرت بی خود بالا نمی زنه اما صدای قلبم را می شنوم و داغی اشک را گوشه چشمم حس می کنم و تا روزی که زنده هستم هر چی از دستم بر بیاد انجام خواهم داد .هر چند شاید خیلی زمان ببره ولی نا امید نخواهم شد.دست های زیادی هستن که دارن گوشه و کنار این دنیای بزگ دنبال راهی می گردن تا تغییری ایجاد کنن.بالاخره یه روز دست های ما همدیگه را پیدا می کنن و دست به دست هم کاری می کنیم کارستون. به امید اون روز