پاک کن

دیروز من هم مثل کودکی گریه کردم.گریه ایی که از اعماق وجودم می آمد.بدون شرم و با صدای بلند.نه از مردم خجالت کشیدم و نه از پلیسی که داشت ماشینی را جریمه می کرد و ممکن بود مرا متوقف کند .از دردی گریه کردم که مدت هاست آزارم میدهد. و در این گوشۀ متمدن از این دنیا لااقل باید مرحمی برایش باشد . در واقع از مطب دکترم فرار کردم .دکتری که به راحتی مرا به بیمارستان حواله داد بدون این که حتی در صورتم نشان از دردی طولا نی را ببیند و به راحتی در جوابم گفت که

This is the way that we work here.Do you understand?

می فهمیدم .خوب هم می فهمیدم اما شاید به عنوان انسانی که درد می کشید احتیاج داشتم که کسی فقط به حرف هایم گوش کند.روز سختی بود.روزی که فراموشش نخواهم کرد.به بیمارستان هم نرفتم.تحمل نداشتم بعد از چهار پنج ساعت با تجویز یک قرص مسکن به خانه بر گردم. به خانه برگشتم و در حالی که استراحت می کردم،تمام مدت نگران تیکۀ دستمال کاغذی بودم که وسط هق هق گریه از سوراخ بینی ام بلعیده بودم. خنده ام گرفت و با خودم گفتم شاید این هم نشانی است که هنوز من برای سلامت خودم ارزش قائل هستم و شاید هم نشانی است برای خندیدن. یاد دورا ن بچگی امان افتادم که یک بار تویتی قطعه ایی کوچک از پاکن معطری را از راه بینی بلعیده بود واز من میپرسید که چی می شه و من هم در عالم بچگی می گفتم مطمئن نیستم ولی شاید بمیری و خلاصه چند روزی هر دو ما منتظر بودیم که اتفاق بدی بیفتد . چند روز بعد وقتی تویتی یک عطسۀ جانانه زد، وپاک کن که دور و برش را لایه ایی پوشانده بود به بیرون پرتاب شد، بالاخره خیال هر دو مان راحت شد که مر گی در کار نیست